In mijn blog van 29 mei werd het door de minister van SZW in het vorige najaar gelanceerde concept (!) van een voorstel voor een Wet verduidelijking beoordeling arbeidsrelaties en rechtsvermoeden besproken (de Wet VBAR). Het concept voorstel van de Wet VBAR werd onderworpen aan een internetconsultatie. De reacties uit de praktijk die uit de internetconsultatie naar voren kwamen waren overwegend negatief. Het concept voorstel werd daarna op enkele punten aangepast.

In mijn blog van 12 juni schreef ik dat als er een wettelijke verplichting komt voor een arbeidsongeschiktheidsverzekering voor ZZP’ers dat één van de criteria zou moeten worden om te toetsen of een ZZP’er een echte als een zelfstandige ondernemer of ROW’er is of niet. In eerdere blogs heb ik uitgelegd dat de overheid er echt niet op uit is om alle ZZP’ers te dwingen om voortaan in dienst te treden van hun opdrachtgevers.
De overheid – en dus ook de Belastingdienst – richt het vizier op ‘schijnzelfstandigen’.

Een belangrijk – en terecht – motief van de Overheid voor de Wet DBA was het bestrijden van ‘schijnzelfstandigheid’. In mijn vorige blogs heb ik uitgelegd dat ‘schijnzelfstandigheid’ zich kan voordoen in diverse vormen: als ‘uitbuiting’ bijvoorbeeld, als werknemers gedwongen worden tot het nemen van ontslag met een toezegging dat zij opdrachten mogen verwachten als zij ZZP’er worden. Een andere vorm van schijnzelfstandigheid doet zich voor als mensen zich ZZP‘er noemen alleen maar om te kunnen profiteren van fiscale voordelen die in belastingwetten staan voor ondernemers.
Deze laatste vorm wordt ook genoemd in de parlementaire geschiedenis in de aanloop naar de Wet DBA.

De conclusies in mijn blog van 13 mei waren dat een Zorg ZZP´er die zijn/haar documentatie
goed op orde heeft strafrechtelijk niets hoeft te vrezen. En dat de opdrachtgever bij deze Zorg
ZZP´ers minder risico loopt op een naheffingsaanslag.
Zijn de plannen voor wetgeving die de mislukte Wet DBA (d.d. 1 mei 2016) zou kunnen
vervangen alsnog donkere wolken?

Voorop staat dat het afschaffen van het Handhavingsmoratorium niet is gericht op met een botte bijl terugdringen van het aantal ZZP’ers maar focust op bestrijding van de zogenoemde ‘schijnzelfstandigheid’.

Een ZPP’er werkt liever niet voor een baas maar voor een opdrachtgever. Met een baas ga je een arbeidsovereenkomst aan en met een opdrachtgever een overeenkomst van opdracht.